Περίληψη / Summary
Πρεσλένοφ Χρίστο, Πρώιμος Χριστιανικός επισκοπικός καθεδρικός ναός κατά μήκος της Νοτιοδυτικής περιοχής της Μαύρης Θάλασσας: Σύνοψη των Αγιογραφικών και Προσωπογραφικών Δεδομένων
Οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες κατά μήκος των νοτιοδυτικών ακτών της Μαύρης Θάλασσας εμφανίστηκαν κατά την Αποστολική Εποχή και την Εποχή των Μαρτύρων. Το κήρυγμα του Αποστόλου Ανδρέα, του Θεοφανίου και της Σεβαστιανής, των μαθητών του Αποστόλου Παύλου, ακολουθήθηκε από τη χειροτονία επισκόπων στις καθιερωμένες εκκλησιαστικές κοινότητες. Στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., ο Σώτας ήταν επίσκοπος Αγχιάλου. Κατόπιν αιτήματός του, συγκλήθηκε στην πόλη μια τοπική εκκλησιαστική σύνοδος κατά του Μοντανισμού τη δεκαετία του 140 μ.Χ.
Ο Αίλιος Πούπλιος Ιούλιος, επίσκοπος της γειτονικής ρωμαϊκής αποικίας βετεράνων του Δεβελτού, παρευρέθηκε επίσης στη σύνοδο και αντιτάχθηκε στις αντιλήψεις του Μοντανού και της Θεοδότου. Κατά τη διαδικασία της ιεραρχικής συγκέντρωσης της Χριστιανικής Εκκλησίας, οι επίσκοποι των νοτιοδυτικών ελληνορωμαϊκών πόλεων, των οποίων οι επισκοπές αγιάστηκαν με αποστολική ευλογία, διατήρησαν την εξουσία και την επιρροή τους. Οι χριστιανικές κοινότητες των παράκτιων πόλεων εκπροσωπήθηκαν στη σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ., στη Σερδική το 343 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ., στην Έφεσο το 431 μ.Χ., στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ., στην Τοπική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 459 μ.Χ. και ξανά στην Κωνσταντινούπολη το 518 και 553 μ.Χ.
Από τον 5ο έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. οι επίσκοποι διοικούσαν τις επισκοπές τους, βασιζόμενοι στον κλήρο, του οποίου οι λειτουργίες αυξήθηκαν και διαφοροποιήθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν μαρτυρίες από τα Θέρμα για τον Διάκονο Βιντεμίουλ και τον Βικάριο Φίλιππο, από τη Βιζώνη για τον Στέφανο διάκονο, από τη Σωζόπολη για τον υποδιάκονο Ευτυχιανό και τον Πρεσβύτερο Βιτάλιο, από τη Βίζα για τον Πρεσβύτερο Θεόδωρο, από την Οδησσό για τον Πρεσβύτερο Πέτρο, τον γιο του Αναγνώστη Βόνου και τον Αββά Μάρκελλο, και από τον Τόμο για τον Βικάριο Μάρκελλο από την Οδησσό.
Εκτός από αυτό, κατά τον 6ο αιώνα μ.Χ. οι επίσκοποι των παραμεθόριων επαρχιών ασχολήθηκαν ακόμη πιο ενεργά με την κοινωνική προστασία του ποιμνίου τους. Το 538 μ.Χ. ο Επίσκοπος Μαρτίνος χρησιμοποίησε την εξουσία του ενώπιον του Ιουστινιανού Α΄ στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατά τη διάρκεια μιας ιδιωτικής συνάντησης κατάφερε να εξασφαλίσει το δικαίωμα της εκκλησιαστικής κοινότητας της Οδησσού να πωλεί εκκλησιαστικά εδάφη και κτίρια στην πόλη, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, συμπεριλαμβανομένης της απελευθέρωσης Χριστιανών που είχαν αιχμαλωτιστεί από ειδωλολάτρες. Οι σωζόμενες επιτύμβιες στήλες από την πόλη από τον 5ο έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. περιέχουν πληροφορίες για γουναράδες, μαρμαροκόμους, σαπωνοποιούς, κατασκευαστές κεριών και εργάτες κατασκευής στεγών. Η πρωτοβουλία του Επισκόπου Μαρτίνου αποδείχθηκε επίκαιρη - οι Βούλγαροι και οι Κουτριγούροι έμειναν τον χειμώνα στην ενδοχώρα της Οδησσού και της Μαρκιανουπόλεως το 540 και το 558/59 μ.Χ. Κατά τη διάρκεια των Αβαρικών επιθέσεων το 587 μ.Χ., το Δουρόστορο κατακτήθηκε και καταστράφηκε. Ο επίσκοπος της πόλης Δουλκίσσιμος μετακόμισε στην Οδησσό, όπου έζησε μέχρι το τέλος των ημερών του. Τραγική μοίρα βρήκε και τον τελευταίο γνωστό επίσκοπο Δεβέλτου Γεώργιο, ο οποίος μαζί με την κοινότητά του εξορίστηκε το 812 μ.Χ. από τον Χαν Κρούμ βόρεια του Δούναβη, όπου υπέστη μαρτυρικό θάνατο.
The first Christian communities along the Southwestern Black Sea coast occurred in the Apostolic Age and in the Age of Martyrs. The preaching of Apostle Andrew and Theofanios and Sevastiana, the disciples of Apostle Paul, were followed by the ordination of bishops in the established church communities. In the middle of the 2nd century AD Sotas was the Bishop of Anchialo. Upon his request, a local church council against Montanism was convened in the city in 140s AD. Ailios Puplios Iulios, the bishop of the neighbour Roman veteran colony of Deultum, also attended the council and opposed the conceptions of Montanus and Theodotos. In the process of hierarchical centralization of the Christian Church the bishops of Southwestern Greek-Roman poleis, whose episcopacies were sanctified with apostolic blessing, retained their authority and influence. The Christian communities of the coastal cities were represented at the council in Nicaea in 325 AD, Serdica in 343 AD, Constantinople in 381 AD, Ephesus in 431 AD, Halcedon in 451 AD, in the Local Council in Constantinople in 459 AD, and again in Constantinople in 518 and 553 AD. From the 5th to the 6th century AD the bishops governed their dioceses, relying on the clergy, whose functions increased and differentiated over time. There is evidence from Therma about Deacon Vindemiul and Vicar Philipp, from Bizone about Stephanus diak(onus), from Sozopolis about Subdeacon Eutychianus and Presbyter Vitalios, from Viza about Presbyter Theodor, from Odessos about Presbyter Peter, his son the Reader Bonos, and Abba Marcellus, and from Tomi about the Vicar Marcellus from Odessos. Apart from that, during the 6th century AD the bishops of the border provinces engaged even more actively with the social protection of their flock. In 538 AD the Bishop Martinus used his authority before Justinian I in Constantinople, where during a private meeting he managed to secure the right of the church community of Odessos to sell church lands and buildings in the town in order to raise money for charity, including the release of Christians who had been captured by pagans. The preserved tombstones from the city from the 5th to the 6thcentury AD contain information about furriers, marble-hewers, soap-boilers, candle-makers and workers manufacturing canopies. The initiative of the Bishop Martinus proved timely – the Bulgarians and the Kutrigurs stayed over the winter in the hinterland of Odessos and Marcianopolis in 540 and in 558/59 AD. During the Avar attacks in 587 AD, Durostorum was conquered and destroyed. The Bishop of the town Dulcissimus moved to Odessos, where he lived to the end of his days. Tragic fate befell also the last known bishop of Debeltos Georgios, who together with his congregation was deported in 812 AD by Khan Krum north of the Danube, where he suffered a martyr death.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου