Περίληψη / Summary
Αυτή η μελέτη ασχολείται με τον τρόπο με τον οποίο το Βυζάντιο εκδηλωνόταν μέσω του εξωτερικού των κτιρίων του. Το επίκεντρο είναι η Μαύρη Θάλασσα από τον ένατο έως τον ενδέκατο αιώνα. Εξετάζονται τρεις πόλεις. Καθεμία είχε αυτοκρατορική προσοχή: η Άμαστρις για την αυτοκρατορική άμυνα· η Μεσημβρία, ως συνοριακή πόλη και τόπος συνάντησης διπλωματών· η Χερσώνα, ως ένα στρατηγικό φυλάκιο και κεντρικό σημείο του βυζαντινού προσηλυτισμού.
Υπήρχαν δύο μορφές εξωτερικής έκθεσης: η μία, η διακόσμηση της επιφάνειας και η μοντελοποίηση της επιφάνειας, η άλλη μέσω της διάταξης των μαζών και των μορφών. Διακρίνεται μια πιο λεπτή διαίρεση που συνδέεται με ζητήματα σκοπού και κοινού. Η παρόρμηση για την έκθεση του εξωτερικού μπορεί να εντοπιστεί στην οικοδομική πρακτική σε αυτοκρατορικό επίπεδο στην πρωτεύουσα στις αρχές του ένατου αιώνα. Η διακόσμηση της επιφάνειας συνέχισε να συνδέεται με την επίδειξη της κοσμικής εξουσίας. Η έκθεση μέσω της δομής αναπτύχθηκε στη Χερσώνα και στην περιοχή του βόρειου Εύξεινου Πόντου για να προβάλει την παρουσία της Ορθοδοξίας και συνδέθηκε στενά με τη δραστηριότητα προσηλυτισμού.
Μέχρι το τέλος του δέκατου αιώνα, μέσω αυτής της εξωτερικής παρουσίασης, η μορφή του εκκλησιαστικού κτιρίου είχε γίνει η ίδια συμβολική. Η εξωτερική έκθεση μπορεί να θεωρηθεί ως όχημα για την έκφραση περιφερειακών μορφών και απόδειξη της επιμονής των τοπικών «διαλέκτων» των κτιρίων.
This study is concerned with the manner in which Byzantium manifested itself through the exterior of its buildings. The focus is the Black Sea from the ninth century to the eleventh. Three cities are examined. Each had imperial attention: Amastris for imperial defences; Mesembria, a border city and the meeting place for diplomats: Cherson, a strategic outpost and focal point of Byzantine proselytising. There were two forms of external display; one, surface ornament and surface modelling, the other through the arrangement of masses and forms. A more nuanced division can be discerned linked with issues of purpose and audience. The impulse to display the exterior can be traced to building practice at imperial level in the capital in the early ninth century. Surface ornament continued to be linked with the display of secular authority. Display through structure was developed in Cherson and the north Black Sea region to project the presence of Orthodoxy and was closely associated with conversion activity. By the end of the tenth century, through that external presentation, the form of the church building had itself become symbolic. External display can be seen as a vehicle for the expression of regional forms and evidence for the tenacity of local building “dialects”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου